بخشی از متن فایل word مقاله يک نامة سغدي (نامة باستاني سغدي شمارة يک) :
سال انتشار : 1392
تعداد صفحات :22
نامه‌نگاری از دیرباز از جمله ابزارهای ارتباط انسان‌ها بوده است و ایرانیان باستان نیز از آن آگاه بودند. از جمله کهن‌ترین شواهد موجود از نامه‌نگاری در ایران متعلق به دور هخامنشیان است. از دور اشکانیان نیز آثاری در دست است، اما دور ساسانی را می‌توان اوج شکوفایی نامه‌نگاری در ایران پیش از اسلام دانست. در میان آثار به‌جای مانده از دوره میانه نیز، نوشته‌هایی به زبان سغدی به شیوه نامه نگارش شده که مطالعه آنها نه فقط از لحاظ زبان‌شناسی اهمیت بسیار دارد بلکه بسیاری از زوایای تاریک تاریخ اقوام شرق ایران را نیز در این دوره مشخص می‌کند. اورل استاین، در سال 1907 م، مجموعه‌ای از چند نامه سغدی را در ویرانه‌های یکی از برج‌های دیده‌بانی دیوار چین پیدا کرد. این نامه‌ها، که بعدها «نامه‌های باستانی سغدی» نامیده شدند، امروزه کهن‌ترین متون سغدی نوشته بر کاغذ شمرده می‌شوند. نامه نخست را زنی به مادرش نوشته و در آن شرح حال خود را برای مادر بازگو کرده است. در مقاله حاضر، به خوانش و ترجمه این نامه، ریشه‌شناسی واژگان و تحلیل شیوه نامه‌نویسی در آن پرداخته شده است.