بخشی از متن فایل word مقاله بررسي رويکرد دوسويه در زبانشناسي باليني با آسيب زباني :
سال انتشار : 1394
تعداد صفحات :22
از آنجاکه در داخل کشور مطالعات اندکی در حوز زبانشناسی بالینی انجام شده است، معرفی و گسترش این حوزه، نه تنها میتواند راهگشای خوبی در بررسی اختلالهای گفتار و زبان باشد، بلکه میتواند مبنایی برای بررسی فرضیهها و نظریههای زبانشناسی نیز باشد. در پژوهش حاضر برای نشان دادن و تبیین رویکرد دوسوی پژوهش در زبانشناسی بالینی، ویژگیهای کاربردشناسی و نحوی شش کودک مبتلا به آسیب ویژه زبانی بررسی شد. در این پژوهش علاوه بر استفاده از زبانشناسی برای تشخیص ویژگیهای این افراد، از دادههای بالینی بهدست آمده برای تبیین یک نظری زبانی استفاده گردید. ابتدا آزمون آسیب ویژه زبانی، آزمون رشد زبان و نمون گفتاری از 6 کودک مبتلا به آسیب ویژه زبانی و 6 کودک همتای زبانی و 6 کودک همتای سنی گرفته شد. هم کودکان شرکت کننده دوزبان فارسی-آذری بودند. سپس از دادههای بهدست آمده هم برای نشان دادن مشخصههای زبانی این کودکان و هم بررسی نظری زبانی استفاده گردید. بررسی ویژگیهای تصریفی و ارجاعی در کودکان مبتلا و مقایس آنها با کودکان هنجار نشان داد که کودکان مبتلا از نظر دستوری (تکواژهای تصریف زمانی) نسبت به همتایان زبانی نیز ضعیف هستند اما در ویژگیهای کاربردشناسی (ارجاعی) تفاوت معناداری بین دو گروه مشاهد نشد. درضمن وجود آسیب دستوری و صحت کاربردشناختی در کودکان مبتلا به آسیب ویژ زبانی تأییدی بر حوزهای بودن زبان است و نشان میدهد استفاده زبانشناسی در بررسی اختلالها و از دادههای زبانی در بررسی فرضیهها و نظریههای زبانشناختی بسیار مؤثر و نتیجه بخش است.